ΟΜΙΧΛΗ-SPOILER ΚΑΙ ΦΤΥΑΡΙ

The mist…

“Πρέπει να την δεις… είναι η πιο τέλεια ταινία…» μου είπε ο συμμαθητής μου ενθουσιασμένος, τότε που είχε πρωτοβγεί και σκέφτηκα…. Stephen King είναι (αγαπημένος συγγραφέας)… θρίλερ είναι… τι μπορεί να πάει στραβά… και πήγα να την δω. Να πω ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο οπότε θα μιλήσω μόνο για την ταινία.

Τι πιο ωραίο από το να πας σε ένα σούπερ μάρκετ με το παιδάκι σου και ξαφνικά μια ομίχλη να καλύψει τα πάντα έξω από εκεί… κάθεσαι στο τζάμι και λες τι στον διάτανο συμβαίνει… εκεί που λίγο χαλαρώνεις και σκέφτεσαι πωωω τι υγρασία είναι αυτή και πας να βγεις, ανακαλύπτεις ότι μέσα στην ομίχλη υπάρχουν και κάτι γλυκά τερατάκια που σε επιτίθονται. Αχ τι ωραία, χαίρεσαι και ευχαριστείς το σύμπαν για την υπέροχη ζωή σου. Αφού ανακαλύπτεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει γιατί όσοι είναι έξω από το σούπερ μάρκετ πεθαίνουν αποφασίζεις ότι κάτι πρέπει να κάνεις εσύ.

Δεν μπορώ να πω η ταινία μου τράβηξε αρκετά το ενδιαφέρον… σε κρατάει σε μία αγωνία όλη την ώρα. Αναρωτιέσαι Παγαγιά μου πως θα γλυτώσουν ή μπαίνεις στην διαδικασία να σκεφτείς πωωω τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στην θέση τους… δεν σε αφήνει να βαρεθείς καθόλου… αυτό που με χάλασε και όχι απλά με χάλασε καταριόμουν την ώρα και την στιγμή που άκουσα τον τρελό τον συμμαθητή μου να πάω να την δω ήταν αυτό το marvelous, excellent and fabulous τέλος. Και ποιο ήταν αυτό; Θα σας πω αμέσως (εξου και η σποιλαρα)

Αφού ο ήρωας μετά από δύο ώρες ταινία κατάφερε μαζί  με το παιδί του και άλλους τρεις να φύγουν από το σούπερ μάρκετ και να μπουν σε ένα αυτοκίνητο για να το σκάσουν, στο δρόμο ανακαλύπτουν ότι έμειναν από καύσιμα στην μέση του πουθενά μέσα στην ομίχλη. Τρελαμένοι από τον ήχο των τεράτων που άκουγαν νομίζοντας ότι τους πλησιάζουν ο φίλος μας σκέφτηκε μια φαεινή ιδέα. Αφού έχει το όπλο γιατί να μην το χρησιμοποιήσουν. Και έτσι αντί να μείνουν να τους φάνε τα γλυκά τερατάκια αποφάσισαν να κάνουν μια ομαδική αυτοκτονία. Έλα όμως που οι σφαίρες ήταν τέσσερις και όχι πέντε που ήταν σύνολο οι άνθρωποι. Και μετά από ώριμη σκέψη ο φίλος μας ο ήρωας αποφάσισε να τους σκοτώσει όλους, ακόμα και το παιδί του, και αυτός να θυσιαστεί στα γλυκά τερατάκια. Εδώ θέλω να τονίσω ότι ακόμα παρακολουθούσα με μεγάλη αγωνία το τι θα γίνει και σκεφτόμουν “Αυτοθυσία ο πατέρας μπράβο του, και εγώ μαζί του…”

Με τον ήχο των τεράτων να πλησιάζει ο θαραλέος, γαμάτος και ηρωικός πατέρας, τους σκοτώνει όλους έναν έναν, ακόμα και τον γιο του. Τρελαμένος από όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που του έχουν συμβεί βγαίνει από το αμάξι και φωνάζει στα τέρατα που έρχονται «Ελάτε μαλακισμένα κάντε με ότι γουστάρετε…». Και εδώ γίνεται το πιο γαμάτο plot twist αυτής της ηλίθιας ταινίας. Τελικά ο ήχος που άκουγαν δεν ήταν τα τέρατα αλλά ο αμερικάνικος στρατός με τανκς και όπλα προετοιμασμένος να τους σώσει και να τους βοηθήσει. Εκεί σηκώθηκα, πέταξα τα λίγα ποπ κορν που μου απέμειναν στους από πίσω μου που χειροκροτούσαν και σηκώθηκα και έφυγα.

Ναι το καταλαβαίνω ότι ήταν πάρα πολύ ωραία γυρισμένο…

Το καταλαβαίνω ότι οι ηθοποιοί έπαιζαν πολύ ωραία…

Αλλά γιατί;;;;; γιατί αυτό το τέλος;;;;

Συγχωρήστε με αν δεν την θυμόμουν ακριβώς την ταινία αλλά πάνε χρόνια που την είδα και η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να την ξαναδώ. Είναι από αυτές τις ταινίες που μου έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου ως οι πιο εκνευριστικές. Έχω και άλλες πολλές σε αυτήν την λίστα όπως πχ άλλη μια υπέροχη ταινία το Population 436!

Τώρα υπάρχουν πολλοί στους οποίους άρεσε, τι να σας πω αν και τρελή φαν του Stephen King δεν μου άρεσε καθόλου. Η Oμίχλη και η Oνειροπαγίδα (το ξαναλέω δεν έχω διαβάσει τα βιβλία) είναι εκείνες οι ταινίες που είπα γιατί Stephen, γιατι;;;

 Υ.Γ Είναι καθαρά δικιά μου γνώμη. Η γνώμη ενός απλού θεατή που έχει δει άπειρες ταινίες και όχι ενός κριτικού κινηματογράφου.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ...